Η αποταύτιση απελευθερώνει

Είναι κοινώς αποδεκτό πως ένα επάγγελμα, μία ιδιότητα, ή ένας ρόλος καθορίζουν την ταυτότητά μας. Φυσικά, συνήθως υπάρχει ένα πλήθος ρόλων που αναλαμβάνουμε να παίξουμε καθημερινά, όμως επιλέγουμε ως κυρίαρχο εκείνον τον ιδιαίτερο ρόλο που θεωρούμε ότι μας αντιπροσωπεύει ικανοποιητικά και τον προβάλλουμε προς τα έξω. Που ικανοποιεί δηλαδή την επιθυμία του 'εγώ' για αναγνώριση ως κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ιδιαίτερο.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Βουδισμού, όλη η ανθρώπινη δυστυχία προέρχεται από τις επιθυμίες και την προσκόλληση.
Ας σκεφτούμε με πόσο σθένος υπερασπιζόμαστε την ταυτότητά μας, πόση ενέργεια καταναλώνουμε για τη διατήρηση μιας εικόνας που οι ίδιοι δημιουργήσαμε για τον εαυτό μας. Και πόση θλίψη, θυμό και φόβο επιφέρει η κατάρρευσή της.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο ρόλο αυτό καθαυτό. Είναι ξεκάθαρο ότι ο πόνος προκαλείται από την προσκόλλησή μας σ’ αυτόν και από την πεποίθηση ότι η εικόνα είναι αληθινή. 

Εντούτοις όσο καλλιεργούμε την επίγνωση, όσο εξασκούμαστε στην παρατήρηση, οι προσκολλήσεις αρχίζουν να εξασθενίζουν. Η αυτοπαρατήρηση αποκαλύπτει την επιθυμία της προσωπικότητας να προβληθεί ως μια μονάδα αυθύπαρκτη, διαχωρισμένη από το σύνολο.
Η μη προσκόλληση είναι το κλειδί της απελευθέρωσής μας από τα δεσμά που κρατούν την απεριόριστη φύση μας εγκλωβισμένη μέσα σε μια ιδέα.
Όπως επισημαίνει ο Αντυασάντι «Τη στιγμή που πιστεύεις πως η ταμπέλα που έβαλες στον εαυτό σου είναι αληθινή, έχεις περιορίσει αυτό που στην πραγματικότητα είναι απεριόριστο. Έχεις περιορίσει αυτό που είσαι μέσα σε μια σκέψη.»
Έχοντας αναγνωρίσει το απεριόριστο ως φυσική μας κατάσταση, δεν υπάρχει πια η ανάγκη για τη δημιουργία και την προβολή μιας ψευδούς εικόνας, ενός ψεύτικου ιδιαίτερου εαυτού. Μπορούμε να παίζουμε και ν’ απολαμβάνουμε το παιχνίδι χωρίς να ταυτιζόμαστε μ’ αυτό. Σαν τους ηθοποιούς, που όσο καλύτερα υποδύονται έναν χαρακτήρα τόσο περισσότερο συναρπαστικό κάνουν το έργο, επειδή αυτό μοιάζει με αληθινό. Αλλά ωστόσο, γνωρίζουν πολύ καλά ότι μετά το τέλος της παράστασης το κοστούμι του ρόλου παραμένει στα παρασκήνια.

 

Ζωή Πεπόνη

- Ιανουάριος 2017


 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η παρατήρηση είναι πάντα επαναστατική - Μάνουελ Σοχ

Εικόνα
Ο βασικότερος νόμος της πνευματικότητας είναι να σέβεστε βαθιά κάθε άτομο και τις ιδιαίτερες απόψεις ή πληροφορίες που μεταδίδει. Ωστόσο δεν χρειάζεται να βασίζεστε σε αυτές, ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιον γκουρού, δάσκαλο ή κάποια αυθεντία, επειδή η τυφλή πίστη δεν πρόκειται να σας βοηθήσει να μεταμορφωθείτε. Μόνο η δική σας παρατήρηση μπορεί να σας μεταμορφώσει. Εάν η παρατήρησή σας είναι διαφορετική από την παρατήρηση οποιουδήποτε γκουρού, αυτό θα σας μεταμορφώσει πολύ περισσότερο από την απλή μεταφορά κάποιας δικής του γνώσης στο δικό σας μυαλό. Εμπιστευτείτε μόνο τις δικές σας άμεσες παρατηρήσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από κάθε άλλη πληροφόρηση. Στο πνευματικό επίπεδο, αυτό σημαίνει να μάθετε να θέτετε ερωτήματα, τα οποία δεν θα στηρίζονται σε θεωρητικές, φιλοσοφικές δομές ή μεθοδολογίες, αλλά στις δικές σας ανεξάρτητες παρατηρήσεις. Μπορείτε άραγε να επιτρέψετε στο νου σας να είναι τόσο αφυπνισμένος ώστε να εστιάζει απόλυτα στη δική σας παρατήρηση, εφόσον είναι το μ
Διαβάστε περισσότερα

Ό,τι κρίνω, το απομακρύνω.

Εικόνα
Έχεις παρατηρήσει πως όποτε κρίνεις κάποιον, απομακρύνεσαι απ’ αυτόν σαν να σας χωρίζει ξαφνικά μία απόσταση; Εσύ εδώ με το δικό σου σωστό, και άλλος εκεί με το δικό του λάθος. Από τη μια μεριά το δίκιο, από την άλλη το άδικο, και μεταξύ σας η απόσταση που μεγαλώνει, όσο εξακολουθείς να δικαιολογείς και να υποστηρίζεις τη δική σου θέση. Μπορεί αυτό να σου δίνει μια αίσθηση δύναμης ή υπεροχής, αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα σου, θα δεις ότι νιώθεις περισσότερο λύπη ειδικά αν το άλλο πρόσωπο σού είναι οικείο. Και τότε ίσως διαπιστώσεις, ότι τελικά δεν σε πληγώνει η πράξη του άλλου, αλλά αυτή η ίδια απόσταση. Υπάρχει όμως πραγματικά απόσταση μεταξύ μας; Όταν κρίνουμε, λειτουργούμε μέσα από το μονίμως διαχωρισμένο Εγώ, που ισχυροποιείται και μεγεθύνεται με κάθε επίκριση προς τους άλλους. Έτσι δημιουργείται μια ψευδής αίσθηση διαχωρισμού από τους άλλους. Το εγώ τρέφεται με τη σύγκριση, είναι θα λέγαμε η αγαπημένη του τροφή. Όμως, έχουμε πάντα την επιλογή να μετακινηθούμε από το
Διαβάστε περισσότερα

Το κενό που εμπεριέχει τα πάντα – Μάνουελ Σοχ

Εικόνα
Ανάμεσα στις σκέψεις μας, τα συναισθήματα και τις σωματικές αισθήσεις, υπάρχει ένα διάστημα, ένας χώρος, ένα κενό, το οποίο ονομάζουμε παράγοντα μηδέν. Ακολουθώντας κάθε αίσθηση, συναίσθημα ή σκέψη διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια ώθηση και στη συνέχεια μια αντίδραση σε αυτή την ώθηση, και πάλι από την αρχή, ενώ ανάμεσα στην ώθηση και στην αντίδραση υπάρχει ένας χώρος κενού, ή εσωτερική γαλήνη. Η έρευνα έχει αποδείξει ότι συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε αυτόν τον παράγοντα μηδέν: το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου ισχυροποιείται κατά 20 τοις εκατό στη διάρκεια πέντε λεπτών εξάσκησης αυτής της παρατήρησης. Η αύρα της υγείας μας γεμίζει ζωτικότητα και παρατηρείται σημαντική αύξηση στα επίπεδα της σερετονίνης του εγκεφάλου. Με την πρακτική εξάσκηση, παρατηρώντας όλο και περισσότερο το κενό, το διάστημα γίνεται μεγαλύτερο και ακριβώς εκεί μπορούμε να έχουμε την εμπειρία τής βαθιάς χαλάρωσης, με την πιο αληθινή της έννοια. Σε αυτή την εσωτερική γαλήνη ερχόμαστ
Διαβάστε περισσότερα