Πρακτική Υπενθύμιση

Αδέλφια Μουσουλμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι να πω. Δεν είμαι Χριστιανός ούτε Εβραίος. Δεν είμαι Μουσουλμάνος ούτε και Ινδουιστής. Δεν είμαι Βουδιστής μήτε και Σούφι. Δεν είμαι και διόλου Ζεν. Δεν έχω μία θρησκεία ή παράδοση. Δεν είμαι απ’ την ανατολή μήτε τη δύση ούτε από θάλασσα ούτε κι απ’ τα βουνά. Δεν είμαι στοιχειωμένος ή αιθέριος αλλά δεν είμαι ούτε και φυσικός. Δεν είμαι οντότητα και δεν υπάρχω ούτε σ’ αυτόν μηδέ στον κόσμο τον επόμενο. Δεν έρχομαι από την Εύα τον Αδάμ ή κάποιαν άλλην ιστορία. Ο τόπος μου είναι άτοπος χνάρι δεν έχει το χνάρι μου. Ούτε σώμα ούτε ψυχή. Ανήκω στον Αγαπημένο. Είδα τους δύο κόσμους σ' έναν και γνωρίζω τον πρώτο και τον τελευταίο που αναπνέει μ' ανθρώπινη πνοή. Από το βιβλίο «Μικρό Απάνθισμα από την Ποίηση του Ρουμί» μετάφραση Βίκος Ναχμίας    Επιλογή και μεταφορά κειμένου: Ζωή Πεπόνη - Δεκέμβριος 2014 Jalal al-Din Rumi

Τελικά τι είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο; Το θάνατο; Την ασθένεια; Την απόρριψη; Τον πόνο; Τη μοναξιά; Μοιάζει παράδοξο, αλλά τελικά φοβόμαστε αυτό που τόσο πολύ λαχταράμε, αυτό που αναζητούμε, αυτό που νιώθουμε ότι λείπει από τη ζωή μας. Αυτό φοβόμαστε. Την ένωση. Την αγάπη. Γιατί η μόνη και βασική προϋπόθεση για την αγάπη είναι η παράδοση. Το χάσιμο των ορίων, του ελέγχου, της ασφάλειας, του γνωστού. Κι αυτό φοβίζει. Ποιος είναι διατεθειμένος να χάσει την ταυτότητα τού «εγώ είμαι» για να συγχωνευτεί με το «είμαι»; Ν’ αφήσει οτιδήποτε διαφοροποιεί τον εαυτό του ως ένα ξεχωριστό ον, να υπερβεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και να βιώσει την ενότητα με το όλον; Να βρεθεί γυμνός, χωρίς το ένδυμα της προσωπικότητας, χωρίς σημεία αναφοράς και προκαθορισμένα όρια; Να μείνει υπομονετικά στη σιωπή της απόλυτης κενότητας χωρίς να δραπετεύει μέσα στις γνώριμες διαδρομές του μυαλού του; Να αποταυτιστεί από το πεπερασμένο σώμα του και να γευτεί την απεραντοσύνη ενός διευρυμέ

Το ξέρω, καθένας μετουσιώνει με τον εδικό του ξέχωρο τρόπο την πρόσκαιρη ζωή· όμως καλό ‘ναι να εξομολογούμαστε τον αγώνα μας, να φανερώνουμε τη μέθοδο της εδικής μας ψυχής και να σημαδεύουμε τη νέα μας ελπίδα. Έτσι οι όμοιες ψυχές θα συντομέψουν την αγωνία τους κι οι άλλες θα πολεμήσουν να βρουν με πιότερο πείσμα την εδική τους λύτρωση. Μα όλες μαζί, χωρίς όλες να το νιώθουν, με την άθληση, με τις εφήμερες κι ολοένα δυσκολώτερες νίκες, με τις ανανεούμενες ελπίδες, θέλοντας και μη, ανεβαίνουν το Όρος του Θεού. Νίκος Καζαντζάκης   Από το βιβλίο "Συμπόσιον" το οποίο ο συγγραφέας άρχισε να γράφει παράλληλα με την "Ασκητική" κατά το 1922-1923 στο Βερολίνο. Ο ίδιος γράφει για το βιβλίο: "Όπως ο Πλάτωνας για τον έρωτα, εμείς μιλάμε για το Θεό". Επιλογή και μεταφορά κειμένου: Ζωή Πεπόνη - Δεκέμβριος 2021    

«Είμαι λάτρης αυτού που υπάρχει, όχι επειδή είμαι πνευματικός άνθρωπος, αλλά επειδή το να διαφωνώ με την πραγματικότητα πονάει… Όταν διαφωνώ μαζί της, χάνω μέσα μου. Χάνω την επαφή με το χώρο μέσα μου, που είναι το σπίτι μου» «Υποφέρουμε μόνον όταν πιστεύουμε μια σκέψη που διαφωνεί με αυτό που υπάρχει. Όταν ο νους είναι απόλυτα διαυγής, αυτό που υπάρχει είναι αυτό που θέλουμε» «Μπορούμε να καταλάβουμε ότι η πραγματικότητα είναι καλή έτσι όπως είναι, επειδή όταν διαφωνούμε μαζί της βιώνουμε ένταση και μια αίσθηση ματαιότητας. Δε νιώθουμε φυσικοί ή ισορροπημένοι. Όταν σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα, τότε η δράση μας γίνεται απλή, αβίαστη, άφοβη και γεμάτη καλοσύνη» «Αποδοχή της πραγματικότητας σημαίνει, στην ουσία, ότι μπορείς να ενεργείς με τον πιο καλοσυνάτο, τον πιο κατάλληλο και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.» «Πραγματικότητα για μένα είναι αυτό που είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι ό,τι βρίσκεται μπροστά σου, οτιδήποτε συμβαίνει πραγματικά. Είτε σου αρέσει εί

Η σύγκρουση ανάμεσα στα γεγονότα που συμβαίνουν και στην ερμηνεία που εγώ τους δίνω, δημιουργεί δυστυχία και ασθένειες. Αυτό διδάσκουν επιστήμονες και πνευματικοί δάσκαλοι, όπως Έντουαρντ Μπαχ, ο δρ. Χάμερ, ο Μάνουελ Σοχ, η Μπάιρον Κέιτι, ο δρ. Μπρους Λίπτον κ.α. Η αληθινή φύση της πραγματικότητας "Tathatā" στον Βουδισμό, αναφέρεται στην αποδοχή των πραγμάτων όπως είναι, όχι μοιρολατρικά, αλλά σαν αποτέλεσμα της παρατήρησης και της εμπειρικής ενότητας με το όλον.   Αφήνομαι, παραδίδομαι στη ροή της ζωής δεν σημαίνει πως παραιτούμαι από την προσπάθεια βελτίωσης των εκάστοτε συνθηκών, αλλά ότι ζω την κάθε στιγμή με πλήρη επίγνωση της αληθινής μου φύσης. Βιώνω το παρόν ως μια κατάσταση ύπαρξης πέρα από τα όρια του γραμμικού χρόνου. Προχωρώ με συνεχή επαγρύπνηση, αυτοπαρατήρηση, διερεύνηση των πεποιθήσεων και των νοητικών μου προβολών, διαρκή ενθύμηση της ουσίας μου και αναγνώριση της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού. Η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η συνειδητή σύνδεση κι ενότητα με τ

Η φώτιση δεν είναι κάποια ειδική κατάσταση. Το άτομο αφυπνίζεται και βλέπει αυτόματα ότι η ελευθερία υπάρχει όταν παρατηρεί τον εσωτερικό κόσμο. Αυτό είναι φώτιση, τόσο μακριά από τις φιλόδοξες αυταπάτες που συνήθως οι άνθρωποι τρέφουν. Είναι απλώς η αφύπνιση για το τι είναι ελευθερία, επομένως είναι το τέλος της επιθυμίας. Απαντώντας στο ερώτημα, «Τι υπάρχει πριν και μετά τη φώτιση;», ένας σοφός δάσκαλος του Ζεν είπε: «Κόβουμε ξύλα πριν από τη φώτιση – κόβουμε ξύλα μετά τη φώτιση». Η φώτιση δεν μας δίνει το συναίσθημα της απόλυτης ευδαιμονίας, αγάπης κι ευτυχίας, μας δίνει την κίνηση προς την απλότητα και ταπεινότητα, την οποία ο νους αποκαλεί πλήξη. Ο νους συσσωρεύοντας περισσότερη κατανόηση από τις γραφές, τα βιβλία και από την άσκηση διαλογισμού, προσδοκά να φτάσει στη φώτιση, γιατί έτσι ελπίζει ότι θα καταφέρει να κατευθύνει τη συνειδητότητα στη φώτιση. Ο νους πιστεύει ότι η φώτιση είναι κάτι μαγικό, κάποια εξαιρετική κατάσταση επίγνωσης, αλλά επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ό

Ανάμεσα στις σκέψεις μας, τα συναισθήματα και τις σωματικές αισθήσεις, υπάρχει ένα διάστημα, ένας χώρος, ένα κενό, το οποίο ονομάζουμε παράγοντα μηδέν. Ακολουθώντας κάθε αίσθηση, συναίσθημα ή σκέψη διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια ώθηση και στη συνέχεια μια αντίδραση σε αυτή την ώθηση, και πάλι από την αρχή, ενώ ανάμεσα στην ώθηση και στην αντίδραση υπάρχει ένας χώρος κενού, ή εσωτερική γαλήνη. Η έρευνα έχει αποδείξει ότι συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε αυτόν τον παράγοντα μηδέν: το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου ισχυροποιείται κατά 20 τοις εκατό στη διάρκεια πέντε λεπτών εξάσκησης αυτής της παρατήρησης. Η αύρα της υγείας μας γεμίζει ζωτικότητα και παρατηρείται σημαντική αύξηση στα επίπεδα της σερετονίνης του εγκεφάλου. Με την πρακτική εξάσκηση, παρατηρώντας όλο και περισσότερο το κενό, το διάστημα γίνεται μεγαλύτερο και ακριβώς εκεί μπορούμε να έχουμε την εμπειρία τής βαθιάς χαλάρωσης, με την πιο αληθινή της έννοια. Σε αυτή την εσωτερική γαλήνη ερχόμαστ

Μαχαράτζ: Ο αναζητητής είναι αυτός που διερευνά τον εαυτό του. Σύντομα ανακαλύπτει πως δεν είναι δυνατόν αυτός να είναι το σώμα του. Αν η πεποίθηση «εγώ δεν είμαι το σώμα» εδραιωθεί μέσα του τόσο καλά, ώστε να μην μπορεί πλέον να αισθάνεται, να σκέφτεται και να ενεργεί για λογαριασμό του σώματος, ο αναζητητής εύκολα θα ανακαλύψει πως αυτός είναι η συμπαντική ύπαρξη, γνώση, δράση, πως μέσα σ’ αυτόν και μέσω αυτού το σύμπαν ολόκληρο είναι πραγματικό, συνειδητό κι ενεργό. Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος. Ή έχετε σωματική συνείδηση και είστε σκλάβος των περιστάσεων, ή είστε η ίδια η συμπαντική συνείδηση, έχοντας τον πλήρη έλεγχο του κάθε συμβάντος. Ωστόσο η συνείδηση, ατομική ή συμπαντική, δεν είναι η αληθινή κατοικία μου· δεν είμαι σ’ αυτήν, δεν είναι δική μου, δεν υπάρχει καθόλου δικό μου «εγώ» σ’ αυτή. Είμαι πέρα απ’ αυτήν, αν και δεν είναι εύκολο να εξηγήσω πώς μπορεί κανείς να μην είναι ούτε συνειδητός, ούτε ασυνείδητος, αλλά απλώς πέρα απ’ αυτά. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μέσα

Ο Αμερικανός μυθολόγος, συγγραφέας και καθηγητής Τζόζεφ Κάμπελ εισάγοντας το αρχετυπικό «ταξίδι του ήρωα» έδωσε τα βασικά χαρακτηριστικά του Ήρωα, ο οποίος πρωταγωνιστεί διαχρονικά στους μύθους όλων των πολιτισμών. Ο Ήρωας καλείται να ξεκινήσει την περιπέτεια μιας αναζήτησης, που μέσα από προκλήσεις και επώδυνες δοκιμασίες θα τον οδηγήσει τελικά στην επίτευξη της αυτογνωσίας του και στη σωτηρία του λαού του. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ο φόβος συμπρωταγωνιστεί ως απαραίτητος μηχανισμός επιβίωσης και άμυνας απέναντι στους πραγματικούς κινδύνους. Αν όμως ο Ήρωας δεν κατακτήσει τους φόβους του, δεν θα καταφέρει να διεκδικήσει τον θησαυρό που ψάχνει (τον αληθινό εαυτό) και να φέρει εις πέρας το ταξίδι επιστρέφοντας νικητής. Στο έργο που διαδραματίζεται σήμερα ο πρωταγωνιστικός ρόλος δεν ανήκει στον άνθρωπο-ήρωα, αλλά στον βασικό φόβο του, που αφορά στην επιβίωσή του. Τα πράγματα δείχνουν πως δεν είναι εν τάξει, και για να μπούν σε τάξη είναι απαραίτητη η ανακατανομή των ρόλων.

  « Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της ενότητος του παντός. » Απολλώνιος o Τυανέας   Επιστολή που έστειλε ο Απολλώνιος στον Ρωμαίο διοικητή Βαλέριο, όταν ο δεύτερος έχασε τον γιό του. Επιστολή νη΄ - Στον Βαλέριο. [Περί ζωής και θανάτου]. Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς γεννήθηκε σ τα Τύανα της Καππαδοκίας , ήταν Έλληνας νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος, ρήτορας, θεραπευτής, θαυματουργός , μύστης,

«Θα έρθει η μέρα που ο άνθρωπος θα ξυπνήσει από τη λήθη και θα καταλάβει επιτέλους ποιος είναι πραγματικά και σε ποιον παρέδωσε τα ηνία της ύπαρξής του, σε ένα παραπλανητικό μυαλό ψευδές, που τον κρατά και τον καθιστά σκλάβο. Ο άνθρωπος δεν έχει όρια και όταν μια μέρα θα το καταλάβει και θα το συνειδητοποιήσει θα είναι ελεύθερος και εδώ σ’ αυτόν τον κόσμο. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, εμείς είμαστε η αιτία του εαυτού μας. Έχοντας γεννηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, πέφτουμε στην ψευδαίσθηση των συναισθημάτων… πιστεύουμε σε ό,τι βλέπουμε. Αγνοούμε πως είμαστε τυφλοί και κουφοί. Τότε μας επιτίθεται ο φόβος και ξεχνάμε πως είμαστε θεϊκοί, πως μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία των συμβάντων, ακόμα μέχρι και το ζωδιακό κύκλο. Δεν γνωρίζω το πότε, αλλά γνωρίζω πως έχουμε έρθει πάρα πολλοί για να αναπτύξουμε τέχνες και επιστήμες, για να βάλουμε τα θεμέλια ενός νέου πολιτισμού που θα ανθίσει απρόσμενα, αναπάντεχα, τότε που η εξουσία θα έχει την ψευδαίσθηση πως έχει νικήσει.» Τζορντάνο