Το λάθος είναι λήθη

Η λέξη «λάθος» προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «λήθω», που αργότερα έγινε «λανθάνω».
Το ρήμα σημαίνει:
α) διαφεύγω την προσοχή κάποιου, μένω απαρατήρητος. Ωραιότατο παράδειγμα βρίσκουμε στην Επικούρεια προτροπή «λάθε βιώσας» που σημαίνει να ζεις διακριτικά, χωρίς να επιδιώκεις την αυτοπροβολή.
β) ξεχνώ, λησμονώ, παραλείπω, παραμελώ. Τα παράγωγα του ρήματος είναι πολλά, όπως: λήθη, αλήθεια (άλφα στερητικό + λήθη), λαθραίος (κρυφός, παράνομος), λήθαργος, λησμοσύνη, λησμονιά, επιλήσμων, λάθος (κάτι το ξεχασμένο).
Επομένως «λάθος» είναι αυτό που παραμένει κρυμμένο, ξεχασμένο, ενώ αυτό που είναι φανερό, που βγαίνει στην επιφάνεια είναι το «αληθινό».

Σήμερα η λέξη «λάθος» σημαίνει «σφάλμα», παρόλο που, όπως είδαμε, το ρήμα «λανθάνω» δεν σημαίνει «σφάλλω».
Αλλά ας δούμε πότε το λάθος ενέχει την έννοια του σφάλματος. Έχουμε προσέξει πότε κάνουμε λάθος; Ποιες είναι εκείνες οι στιγμές που το αποτέλεσμα μιας πράξης μας είναι λανθασμένο; Και τι σημαίνει τελικά «λάθος»;
Πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν ότι δεν υπάρχει λάθος και σωστό, αλλά στιγμές λάθους και στιγμές αλήθειας, ή αλλιώς στιγμές ύπνου και στιγμές αφύπνισης. Όταν πράττουμε χωρίς επίγνωση, μηχανικά και υπνωτισμένα, είναι πολύ πιθανό να κάνουμε λάθη. Αυτό υποδηλώνει ότι τα λάθη γίνονται λόγω έλλειψης της παρουσίας μας. Τις στιγμές δηλαδή που έχουμε ξεχάσει τον εαυτό μας, που έχουμε λησμονήσει να είμαστε παρόντες, και οι πράξεις ή οι σκέψεις μας γίνονται χωρίς αυτοσυνείδηση, τότε συνήθως «σφάλλουμε».
Ενώ αντίθετα, όταν οι πράξεις και οι σκέψεις συνοδεύονται από την αίσθηση παρουσίας και είναι ελεύθερες από τη δύναμη της συνήθειας, τότε η κάθε προγραμματισμένη αντίδραση αντικαθίσταται από συνειδητή δράση. Μεταβαίνουμε από τη λήθη στο χώρο του αληθινού, όπου έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε αυθεντικά και εύστοχα.

Ίσως να μη γνωρίζουμε αν τελικά πράξαμε ή σκεφτήκαμε «σωστά», αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζουμε την σπουδαιότητα κάθε συνειδητής λειτουργίας που γεννιέται μέσα σε μια στιγμή αυτοενθύμησης.

Και αν ξεχαστήκαμε κάπου στο δρόμο της λήθης, έρχεται πάντα η επόμενη στιγμή σαν μια καινούργια ευκαιρία, για να ξεκινήσουμε μια νέα δράση πιο συνειδητά και με περισσότερη παρουσία.

Ζωή Πεπόνη  

- Μάρτιος 2019

Μη με λησμόνει

 

 



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η παρατήρηση είναι πάντα επαναστατική - Μάνουελ Σοχ

Εικόνα
Ο βασικότερος νόμος της πνευματικότητας είναι να σέβεστε βαθιά κάθε άτομο και τις ιδιαίτερες απόψεις ή πληροφορίες που μεταδίδει. Ωστόσο δεν χρειάζεται να βασίζεστε σε αυτές, ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιον γκουρού, δάσκαλο ή κάποια αυθεντία, επειδή η τυφλή πίστη δεν πρόκειται να σας βοηθήσει να μεταμορφωθείτε. Μόνο η δική σας παρατήρηση μπορεί να σας μεταμορφώσει. Εάν η παρατήρησή σας είναι διαφορετική από την παρατήρηση οποιουδήποτε γκουρού, αυτό θα σας μεταμορφώσει πολύ περισσότερο από την απλή μεταφορά κάποιας δικής του γνώσης στο δικό σας μυαλό. Εμπιστευτείτε μόνο τις δικές σας άμεσες παρατηρήσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από κάθε άλλη πληροφόρηση. Στο πνευματικό επίπεδο, αυτό σημαίνει να μάθετε να θέτετε ερωτήματα, τα οποία δεν θα στηρίζονται σε θεωρητικές, φιλοσοφικές δομές ή μεθοδολογίες, αλλά στις δικές σας ανεξάρτητες παρατηρήσεις. Μπορείτε άραγε να επιτρέψετε στο νου σας να είναι τόσο αφυπνισμένος ώστε να εστιάζει απόλυτα στη δική σας παρατήρηση, εφόσον είναι το μ
Διαβάστε περισσότερα

Ό,τι κρίνω, το απομακρύνω.

Εικόνα
Έχεις παρατηρήσει πως όποτε κρίνεις κάποιον, απομακρύνεσαι απ’ αυτόν σαν να σας χωρίζει ξαφνικά μία απόσταση; Εσύ εδώ με το δικό σου σωστό, και άλλος εκεί με το δικό του λάθος. Από τη μια μεριά το δίκιο, από την άλλη το άδικο, και μεταξύ σας η απόσταση που μεγαλώνει, όσο εξακολουθείς να δικαιολογείς και να υποστηρίζεις τη δική σου θέση. Μπορεί αυτό να σου δίνει μια αίσθηση δύναμης ή υπεροχής, αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα σου, θα δεις ότι νιώθεις περισσότερο λύπη ειδικά αν το άλλο πρόσωπο σού είναι οικείο. Και τότε ίσως διαπιστώσεις, ότι τελικά δεν σε πληγώνει η πράξη του άλλου, αλλά αυτή η ίδια απόσταση. Υπάρχει όμως πραγματικά απόσταση μεταξύ μας; Όταν κρίνουμε, λειτουργούμε μέσα από το μονίμως διαχωρισμένο Εγώ, που ισχυροποιείται και μεγεθύνεται με κάθε επίκριση προς τους άλλους. Έτσι δημιουργείται μια ψευδής αίσθηση διαχωρισμού από τους άλλους. Το εγώ τρέφεται με τη σύγκριση, είναι θα λέγαμε η αγαπημένη του τροφή. Όμως, έχουμε πάντα την επιλογή να μετακινηθούμε από το
Διαβάστε περισσότερα

Το κενό που εμπεριέχει τα πάντα – Μάνουελ Σοχ

Εικόνα
Ανάμεσα στις σκέψεις μας, τα συναισθήματα και τις σωματικές αισθήσεις, υπάρχει ένα διάστημα, ένας χώρος, ένα κενό, το οποίο ονομάζουμε παράγοντα μηδέν. Ακολουθώντας κάθε αίσθηση, συναίσθημα ή σκέψη διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια ώθηση και στη συνέχεια μια αντίδραση σε αυτή την ώθηση, και πάλι από την αρχή, ενώ ανάμεσα στην ώθηση και στην αντίδραση υπάρχει ένας χώρος κενού, ή εσωτερική γαλήνη. Η έρευνα έχει αποδείξει ότι συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε αυτόν τον παράγοντα μηδέν: το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου ισχυροποιείται κατά 20 τοις εκατό στη διάρκεια πέντε λεπτών εξάσκησης αυτής της παρατήρησης. Η αύρα της υγείας μας γεμίζει ζωτικότητα και παρατηρείται σημαντική αύξηση στα επίπεδα της σερετονίνης του εγκεφάλου. Με την πρακτική εξάσκηση, παρατηρώντας όλο και περισσότερο το κενό, το διάστημα γίνεται μεγαλύτερο και ακριβώς εκεί μπορούμε να έχουμε την εμπειρία τής βαθιάς χαλάρωσης, με την πιο αληθινή της έννοια. Σε αυτή την εσωτερική γαλήνη ερχόμαστ
Διαβάστε περισσότερα