Πρακτική Υπενθύμιση

 

Έχεις παρατηρήσει πως όποτε κρίνεις κάποιον, απομακρύνεσαι απ’ αυτόν σαν να σας χωρίζει ξαφνικά μία απόσταση; Εσύ εδώ με το δικό σου σωστό, και άλλος εκεί με το δικό του λάθος. Από τη μια μεριά το δίκιο, από την άλλη το άδικο, και μεταξύ σας η απόσταση που μεγαλώνει, όσο εξακολουθείς να δικαιολογείς και να υποστηρίζεις τη δική σου θέση. Μπορεί αυτό να σου δίνει μια αίσθηση δύναμης ή υπεροχής, αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα σου, θα δεις ότι νιώθεις περισσότερο λύπη ειδικά αν το άλλο πρόσωπο σού είναι οικείο. Και τότε ίσως διαπιστώσεις, ότι τελικά δεν σε πληγώνει η πράξη του άλλου, αλλά αυτή η ίδια απόσταση. Υπάρχει όμως πραγματικά απόσταση μεταξύ μας; Όταν κρίνουμε, λειτουργούμε μέσα από το μονίμως διαχωρισμένο Εγώ, που ισχυροποιείται και μεγεθύνεται με κάθε επίκριση προς τους άλλους. Έτσι δημιουργείται μια ψευδής αίσθηση διαχωρισμού από τους άλλους. Το εγώ τρέφεται με τη σύγκριση, είναι θα λέγαμε η αγαπημένη του τροφή. Όμως, έχουμε πάντα την επιλογή να μετακινηθούμε από το

 

« Η εξέλιξη μετράται βάσει της ευγένειας και της επίγνωσης με τις οποίες ξανασηκωνόμαστε, βάσει της ελαφρότητας με την οποία ξεσκονιζόμαστε μετά την πτώση, βάσει της δεκτικότητας με την οποία συνεχίζουμε και κάνουμε το επόμενο βήμα στο άγνωστο, πέρα από τα όρια και τα κρατήματά μας, προς το αξιοθαύμαστο μυστήριο της ύπαρξης. Το να επιθυμούμε να είναι τα πράγματα διαφορετικά είναι η πραγματική ουσία του πόνου. Σχεδόν ποτέ δεν έχουμε την άμεση εμπειρία του πόνου, γιατί η αντίδρασή μας σ’ αυτόν είναι τόσο άμεση, που αυτό που κυρίως αποκαλούμε πόνο στην πραγματικότητα είναι η εμπειρία της αντίστασής μας στο φαινόμενο. Και η αντίσταση αυτή είναι συνήθως πολύ πιο οδυνηρή από την αρχική αίσθηση.   Πήγαινε στην αλήθεια πέρα από το νου σου. Η γέφυρα είναι η αγάπη. Οι κινέζοι χρησιμοποιούν την ίδια λέξη για την καρδιά και για τον νου. Γιατί όταν η καρδιά είναι ανοιχτή και ο νους διαυγής έχουν την ίδια υπόσταση, την ίδια ουσία. Η φώτιση είναι ελευθερία ενώ οι σκέψεις για τη φώτιση είναι φυλα

«Η μόνη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σε κάποιον είναι να του θυμίζουμε την αληθινή του φύση. Τον μόνο που μπορούμε να θεραπεύσουμε είναι ο εαυτός μας. Αν δεν εργαζόμαστε για τη δική μας θεραπεία δεν μπορούμε να συνεισφέρουμε στη θεραπεία κανενός. Πραγματικά δεν μπορώ να πω τι σημαίνει "θεραπεία", γιατί έχω δει το σώμα κάποιου να γίνεται καλά όμως η καρδιά του [Σ.τ.Μ. η πνευματική καρδιά] να μη θεραπεύεται. Η θεραπεία δεν περιορίζεται μόνο στο φυσικό σώμα. Έχω δει περιπτώσεις ανθρώπων με τις ίδιες διαγνώσεις, όπου στη μια περίπτωση γεννιόταν ένα κλίμα σύγκρουσης καθώς οι ασθενείς μάχονταν κατά της ασθένειάς τους, και ακριβώς εκεί που η συμπόνια προς τον ίδιο τους τον εαυτό ήταν απαραίτητη, δεν ήταν διαθέσιμη. Ενώ στην άλλη περίπτωση έχω δει ανθρώπους με τα ίδια προβλήματα, τον ίδιο σωματικό πόνο να συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν άλλο χρόνο για χάσιμο, ότι δεν αντέχουν να ζήσουν ούτε ένα λεπτό παραπάνω με την καρδιά τους κλειστή. Πιστεύω ότι η θεραπεία συμβαίνει