Πρακτική Υπενθύμιση

Δες μέσα σου, αφουγκράσου τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει αυτή τη στιγμή και ακολούθησέ το, κάνε το πράξη. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, ένας περίπατος, μια ζωγραφιά, χορός, διαλογισμός, ένα τραγούδι, μια ιδέα, μπορεί να είναι μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία.  Όταν βιώνεις ενθουσιασμό, είσαι ένθεος, ευδαίμων! Ζεις το θαύμα της ζωής και τις συγχρονικότητες που σου θυμίζουν και σου αποδεικνύουν πως είσαι σε διαρκή σύνδεση με το Όλον.  «Ακολούθησε την ευδαιμονία σου και το σύμπαν θα ανοίξει πόρτες για σένα, εκεί που υπήρχαν μόνο τείχη» - Joseph Campbell     Ζωή Πεπόνη - Οκτώβριος 2024  

Σαν μια διαρκής πρακτική υπενθύμιση, όλα βρίσκονται στο δρόμο μας για να μας υπενθυμίζουν την Πηγή. Όσο περισσότερο ζούμε με παρουσία, τόσο γινόμαστε όλο και πιο ανοιχτοί και δεκτικοί στα μηνύματα που έρχονται από τη ζωή. Κάθε συμβάν, κάθε άνθρωπος, το καθετί έρχεται για την αφύπνισή μας, για να μας θυμίσει να επιστρέψουμε στο παρόν και να συντονιστούμε με την συχνότητα του Είμαι, του Όλου.    Ζωή Πεπόνη - Ιούλιος 2024                           Art by: Eduardo Rodriguez Calzado

Κάθε καινούργια εμπειρία δημιουργεί στον εγκέφαλο ένα νέο δίκτυο νευρώνων με νέες συνάψεις και για να παραμείνει ενεργό το δίκτυο χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε συχνά την εμπειρία. Έτσι αναπτύσσουμε νέες δεξιότητες, γιατί η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης!  Σε ό,τι εξασκούμαστε γινόμαστε καλύτεροι. Αν για παράδειγμα, εξασκούμαστε καθημερινά στην εσωτερική γαλήνη, θα βιώνουμε γαλήνη στη ζωή μας. Αν όμως επαναλαμβάνουμε τις ίδιες σκέψεις και τις ίδιες συμπεριφορές που έχουμε συνηθίσει, θα βιώνουμε τα ίδια αναμενόμενα αποτελέσματα και θα ακολουθούμε τα ίδια μοτίβα.   Μέσα από τον διαλογισμό, με την αυτοπαρατήρηση, οι συνήθειες και ο τρόπος σκέψης μπορούν να αλλάξουν, οπότε αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι και η ζωή μας. Δεν είναι θέμα πίστης. Η πρακτική του διαλογισμού είναι καθαρά θέμα εξάσκησης.      

 

Έχεις παρατηρήσει πως όποτε κρίνεις κάποιον, απομακρύνεσαι απ’ αυτόν σαν να σας χωρίζει ξαφνικά μία απόσταση; Εσύ εδώ με το δικό σου σωστό, και άλλος εκεί με το δικό του λάθος. Από τη μια μεριά το δίκιο, από την άλλη το άδικο, και μεταξύ σας η απόσταση που μεγαλώνει, όσο εξακολουθείς να δικαιολογείς και να υποστηρίζεις τη δική σου θέση. Μπορεί αυτό να σου δίνει μια αίσθηση δύναμης ή υπεροχής, αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα σου, θα δεις ότι νιώθεις περισσότερο λύπη ειδικά αν το άλλο πρόσωπο σού είναι οικείο. Και τότε ίσως διαπιστώσεις, ότι τελικά δεν σε πληγώνει η πράξη του άλλου, αλλά αυτή η ίδια απόσταση. Υπάρχει όμως πραγματικά απόσταση μεταξύ μας; Όταν κρίνουμε, λειτουργούμε μέσα από το μονίμως διαχωρισμένο Εγώ, που ισχυροποιείται και μεγεθύνεται με κάθε επίκριση προς τους άλλους. Έτσι δημιουργείται μια ψευδής αίσθηση διαχωρισμού από τους άλλους. Το εγώ τρέφεται με τη σύγκριση, είναι θα λέγαμε η αγαπημένη του τροφή. Όμως, έχουμε πάντα την επιλογή να μετακινηθούμε από το ...